Schizofrenia to przewlekła choroba psychiczna zaliczana do grupy psychoz, która dotyka najczęściej osoby dojrzewające. Ponad połowa zachorowań rozpoczyna się przed 30 rokiem życia i chorują na nią zarówno kobiety, jak i mężczyźni. Ryzyko zachorowania na schizofrenię wynosi około 1% i wzrasta, jeśli choroba występuje u kogoś z najbliższej rodziny. Natomiast jeśli schizofrenia występuję u obojga rodziców, ryzyko zachorowania dziecka wynosi 46% oraz 6% i 9% jeśli występuje u rodzeństwa lub jednego z rodziców.
Osoba chora ma problemy z jaźnią , pojawiają się u niej omamy i urojenia. Choroba ta wymaga zarówno leczenia farmakologicznego jak i regularnej terapii pod okiem specjalisty. Pacjent w czasie wizyty u lekarza zostaje przebadany psychiatrycznie. Badanie te polega na obserwacjach, rozmowach z pacjentem oraz jego rodziną, a także wykonaniu badania neuroobrazowego.
Objawów charakterystycznych jest wiele i mogą występować z różnym nasileniem. Wśród tych na które szczególnie powinno się zwrócić uwagę to : słyszenie głosów, depresja, ciągłe zmęczenie, zaburzenia ruchu oraz myślenia. Pamiętając jednocześnie o tym, że objawy te są indywidualne dla każdej z osób, a długa i wnikliwa obserwacja tych wszystkich objawów umożliwi lekarzowi rozpoznanie choroby. Zwrócenie się o pomoc w celu rozpoznania i leczenia schizofrenii jest ważne przede wszystkim ze względu na niebezpieczeństwo jakie może spotkać osobę chorą jak i kogoś z otoczenia. Zdarza się, że dochodzi w takich przypadkach do samookaleczeń i samobójstwa. Dzieje się tak najczęściej gdy człowiek wychodzi z choroby i powraca krytycyzm wobec objawów, dlatego że chory ma świadomość, tego co mu jest i wpada w depresję.
W zależności od objawów rozróżnia się schizofrenię hebefreniczną, paranoidalną, prostą, katatoniczną, rezydualną i niezróżnicowaną. W Polsce najczęściej rozpoznawana jest schizofrenia paranoidalna z różnymi jej odcieniami. Udowodniono, że u osób chorujących na schizofrenię dochodzi do wyższego wydzielania dopaminy w jednej części mózgu, natomiast w drugiej brakuje wtedy tego neuroprzekaźnika. To właśnie z tego powodu u osoby chorej występują omamy wzrokowe i słuchowe. Natomiast jeśli dopaminy jest za mało, pojawia się uczucie osamotnienia, dezorientacja czy apatia.
Świat osoby z zaburzeniami schizofrenicznymi jest inny niż osoby zdrowej. Po pierwsze może mieć przekonanie, że jest śledzona, a ludzie knują, mówią rzeczy mające na celu ośmieszenia jej publicznie. Po drugie osoba chora może czuć się osamotniona, ponieważ nie umie jasno wyrazić swoich uczuć, czując się jednocześnie nierozumiana.
Należy pamiętać, że ważne jest wsparcie rodziny, bliskich oraz przyjaciół. Wszystko to jest dla nas zapewne trudne, ale trzeba wiedzieć, że robi się to dla dobra drugiej osoby.
